Er zijn veel soorten kleurenblindheid, niet alleen grijs en wit zien

Hoewel de naam kleurenblind is, is deze visuele beperking niet zo eenvoudig als alleen zwart-wit kunnen zien. Er zijn veel soorten kleurenblindheid, van gedeeltelijk tot totaal. Wat zien mensen die kleurenblind zijn dan?

De ins en outs van het oog, het venster op de wereld

In het oog bevindt zich een netvlieslaag met 2 soorten cellen om licht op te vangen, namelijk staafjes en kegeltjes. Stamcellen zijn erg gevoelig voor licht, dus ze zijn handig als je in een donkere kamer bent, terwijl kegels een betere nauwkeurigheid hebben en ook de handige fotopigmenten hebben om onderscheid te maken tussen kleuren.

Kegelcellen hebben 3 soorten fotopigmenten die handig zijn om 3 basiskleuren te onderscheiden, namelijk rood, blauw en groen. Andere kleuren dan de drie basiskleuren zijn een combinatie van de drie basiskleuren, zoals geel dat een combinatie is van rood en groen.

Wat veroorzaakt dan kleurenblindheid?

Kleurenblindheid wordt meestal veroorzaakt door genetische aandoeningen die van ouders worden geërfd. Bij groen-rode kleurenblindheid bevindt het gen dat verantwoordelijk is voor kleurenblindheid zich op het X-chromosoom, zodat mannen die slechts 1 X-chromosoom hebben meer kleurenblindheid hebben dan vrouwen met twee X-chromosomen. Ondertussen is blauwe en gele kleurenblindheid autosomaal. wanorde.

Verschillende soorten kleurenblindheid hebben wat ze anders zien

Kleurenblindheid is niet zo eenvoudig als zwart en wit, maar er zijn verschillende soorten kleurenblindheid op basis van het type kegelcelaandoening en het type kegelcellen dat erbij betrokken is. Er zijn drie soorten kleurenblindheid, namelijk

• Groen-rode kleurenblindheid
• Geelblauwe kleurenblindheid
• Totale kleurenblindheid

1. Groen-rode kleurenblindheid

Rode of groene kleurenblindheid rood-groene kleurenblindheid is een vorm van kleurenblindheid die het vaakst wordt aangetroffen. Deze aandoening wordt veroorzaakt door het verlies of de beperking van de functie van de rode (protan) of groene (deutran) kegelcellen. Er zijn verschillende soorten groene kleurenblindheid, namelijk:

• Protanomalie: abnormaal rood fotopigment van kegelcellen. Rood, oranje en geel zien er groener uit.
• Protanopie: het rode fotopigment van kegelcellen is niet volledig functioneel. De rode kleur wordt zwart weergegeven. Sommige kleuren, zoals oranje, geel en groen, worden geel weergegeven.
• Deuteranomalie: abnormaal groen fotopigment van kegelcellen. Groen en geel zien er roder uit en het is moeilijk om onderscheid te maken tussen paars en blauw.
• Deuteranopia: het groene fotopigment van de kegelcel is niet helemaal functioneel. De rode kleur ziet er bruinachtig geel uit en de groene kleur ziet er bleekbruin (beige) uit.

2. Blauwgele kleurenblindheid

Type blauwgeel of kleurenblindheid blauw-gele kleurenblindheid minder frequent dan groen-rode kleurenblindheid. Veroorzaakt doordat het blauwe fotopigment (tritan) niet of slechts gedeeltelijk functioneert. Er zijn 2 soorten blauwe en gele kleurenblindheid, namelijk:

• Tritanomalie: beperkte functie van de blauwe kegelcellen. De blauwe kleur lijkt groener en het is moeilijk om onderscheid te maken tussen geel en rood van roze. Dit type kleurenblindheid is zeer zeldzaam.
• Tritanopie: beperkt of minder aantal cellen met blauwe kegels. Blauw ziet er groen uit en geel ziet eruit als paars. Kleurenblindheid is ook zeer zeldzaam.

3. Totale kleurenblindheid

Type totale of kleurenblindheid monochromatie ervoor zorgen dat patiënten helemaal geen kleur kunnen zien en hun gezichtsscherpte kan ook worden aangetast. Er zijn twee soorten, namelijk:

• Conische monochromatie: dit type kleurenblindheid treedt op als gevolg van de storing van 2 soorten kegelcellen. Om kleur te kunnen zien zijn minimaal 2 soorten kegeltjes nodig zodat de hersenen 2 verschillende soorten signalen kunnen vergelijken. Als maar 1 type kegelcel werkt, werkt het vergelijkingsproces niet zodat de kleur niet zichtbaar is. Er zijn 3 soorten monochromatie, afhankelijk van de kegelcellen die nog werken, namelijk rode kegelcelmonochromatie, groene kegelcelmonochromatie en blauwe kegelcelmonochromatie.
• Monochromatie van staven: dit is de zeldzaamste en meest ernstige vorm van kleurenblindheid. Bij deze kleurenblindheid zijn er helemaal geen kegels. Er zijn alleen stamcellen aan het werk, zodat de wereld er daadwerkelijk zwart-wit en grijs uitziet. Patiënten met staafmonochromatie hebben de neiging zich ongemakkelijk te voelen wanneer ze worden blootgesteld aan helder verlichte omgevingen.

Hoe diagnosticeren artsen dit type kleurenblindheid?

Er zijn veel tests die kunnen worden gedaan om kleurenblindheid te controleren, maar de meest gebruikelijke en gemakkelijkste is om de Ishihara-test te gebruiken. Een boek met bepaalde afbeeldingen en nummers wordt aan de patiënt getoond en de patiënt wordt gevraagd de nummers op de afbeelding te lezen. De kleurenblindheidstest die is ontwikkeld door een Japanse arts genaamd dr. Deze Shinobu Ishihara kan alleen gebruikt worden voor rood en groen kleurenblind onderzoek.