Inhoudsopgave:
- De meeste slachtoffers van verkrachting kunnen de daders niet bestrijden
- Plotselinge verlamming is een veel voorkomende lichamelijke reactie in traumatische situaties
- Het gevaar van het beoordelen van een slachtoffer dat er niets aan kan doen
'Als je het echt niet wilt, waarom vecht je dan niet gewoon terug?' Deze scherpe woorden worden vaak door het grote publiek gebruikt voor een slachtoffer en overlevende van verkrachtingszaken. Dit soort opmerkingen kunnen ontstaan omdat in feite veel mensen niet begrijpen wat er in de geest en het lichaam van een slachtoffer gebeurt als er een verkrachting plaatsvindt.
Alvorens verder naar dit artikel te kijken, moet worden opgemerkt dat het volgende artikel trauma kan veroorzaken bij slachtoffers van seksueel geweld.
Lees de volledige uitleg hieronder om te begrijpen waarom veel slachtoffers van verkrachting niet in staat zijn om terug te vechten tegen hun daders en hun aanvallen te stoppen.
De meeste slachtoffers van verkrachting kunnen de daders niet bestrijden
Het fenomeen van tijdelijke verlamming dat slachtoffers van verkrachting aanvalt, wordt sinds enkele decennia geleden geregistreerd. Pas sinds kort krijgt onderzoek naar de reacties van slachtoffers van verkrachting op deze extreme situaties meer aandacht.
In een onderzoek in het tijdschrift Acta Obstetricia et Gynecologica Scandinavica (AOGS) in 2017 merkten experts op dat ongeveer 70 procent van de slachtoffers van verkrachting een gevoel ervoer alsof hun hele lichaam verlamd was. Daardoor konden ze niet bewegen, laat staan tegen de aanslagen van de daders.
Plotselinge verlamming is een veel voorkomende lichamelijke reactie in traumatische situaties
Het gevoel van tijdelijke verlamming dat optreedt bij slachtoffers van verkrachting staat bekend als "tonische immobiliteit". Deze fysieke reactie lijkt sterk op de reactie van een prooidier dat wordt aangevallen door een roofdier. Deze prooidieren zullen meestal helemaal onbeweeglijk blijven, zodat roofdieren die in een hinderlaag zullen lopen, denken dat het dier waarop ze gericht zijn dood is.
Blijkbaar kunnen mensen ook een soortgelijke reactie ervaren. Bij mensen kunnen aangevallen slachtoffers niet om hulp schreeuwen, wegrennen, laat staan terugvechten tegen de dader omdat ze hun hele lichaam niet kunnen bewegen.
Bedenk dat dit niet betekent dat het slachtoffer de dader toestaat gruwelijke daden te verrichten! Het slachtoffer is zo hulpeloos dat ze de controle over haar eigen lichaam verliest.
In feite komt deze reactie vrij vaak voor in verschillende gespannen situaties. Bijvoorbeeld wanneer een crimineel plotseling een pistool op een persoon richt. Het is natuurlijk erg moeilijk om meteen in beweging te komen en terug te vechten tegen de overvaller, toch? De meeste mensen zouden in shock en angst stilstaan. Hetzelfde geldt voor een slachtoffer van verkrachting.
Wanneer het slachtoffer wordt aangevallen, zal hij ook proberen zijn geest in zijn geest leeg te maken. Dit gebeurt automatisch zodat het slachtoffer zich het traumatische incident later niet meer herinnert.
Het gevaar van het beoordelen van een slachtoffer dat er niets aan kan doen
Volgens dr. Anna Möller, een onderzoeker aan het Karolinska Institutet en Stockholm South General Hospital in Zweden, veroordeelde en beschuldigde het slachtoffer ervan niet terug te vechten tegen de zeer gevaarlijke dader.
Dit komt doordat uit een aantal onderzoeken is gebleken dat slachtoffers van verkrachting die op het moment van het incident tijdelijke verlamming doormaakten, meer vatbaar zijn voor PTSD (posttraumatische stressstoornis) en depressie. Dit komt doordat slachtoffers in hun hart zichzelf de schuld geven dat ze machteloos zijn tegen de aanval van de dader.
De druk van het slachtoffer zelf is zo groot dat het psychisch storend is en ernstig psychologisch trauma veroorzaakt. Vooral als je opmerkingen toevoegt vanuit de bredere gemeenschap.
Dit zal het herstel van het slachtoffer verder bemoeilijken, zowel fysiek als spiritueel. Daarom is het beter om iemand niet de schuld te geven dat hij niet kan vechten tegen zedendelinquenten.
