Allround

Veel mensen denken dat een aanval een aandoening is waarbij het lichaam van een persoon snel en ritmisch ongecontroleerd schudt, schudt of schokt. In feite vertonen niet al deze aandoeningen deze symptomen. Er zijn momenten waarop een persoon zich niet realiseert dat een persoon in de buurt een aanval heeft die een paar seconden aanhoudt. Dus, wat zijn aanvallen precies en wat zijn de oorzaken van deze aandoening? Hier is de recensie voor jou.

Wat zijn aanvallen?

Aanvallen zijn plotselinge, oncontroleerbare elektrische storingen in de hersenen. Deze stoornis kan veranderingen in gedrag, beweging of gevoelens veroorzaken, tot aan uw bewustzijnsniveau. Deze toestand kan een teken zijn van een afwijking in het centrale zenuwstelsel (hersenen) of andere problemen die de hersenfunctie verstoren.

De ernst van de aanval kan variëren, afhankelijk van het type en de symptomen die het veroorzaakt. Onder milde omstandigheden kunt u verwarring of leegte ervaren met een lege blik. Maar onder bepaalde, ernstigere omstandigheden kunt u onvrijwillige schokkende bewegingen in uw armen en benen ervaren, uw hele lichaam schudden en het bewustzijn verliezen.

De storing treedt doorgaans op rond de 30 seconden tot twee minuten. Als de aanval vijf minuten of langer duurt, heeft u dringende medische hulp nodig. Als u twee of meer van deze aandoeningen heeft gehad, kan het zijn dat u epilepsie heeft.

Verschillende oorzaken van aanvallen

In wezen is de oorzaak van aanvallen, zowel bij volwassenen als bij kinderen, abnormale elektrische activiteit in de hersenen. Ter informatie: zenuwcellen (neuronen) in de hersenen maken, verzenden en ontvangen elektrische impulsen, waardoor de zenuwcellen van de hersenen kunnen communiceren. Wanneer deze communicatielijnen worden onderbroken, kunnen elektrische storingen plotseling en oncontroleerbaar in de hersenen optreden.

De meest voorkomende oorzaak van deze aandoening is epilepsie. Niet iedereen die deze aandoening ervaart, heeft echter epilepsie. Soms kan deze aandoening worden veroorzaakt door andere dingen, zoals:

• Abnormale natrium- of glucosespiegels in het bloed.
• Drugs of illegale drugs, zoals amfetaminen of cocaïne.
• Alcohol misbruik.
• Elektrische schok.
• Hoge koorts.
• Hartziekte.
• Extreme vergiftiging.
• Ophoping van gifstoffen in het lichaam als gevolg van lever- of nierfalen.
• Zeer hoge bloeddruk (kwaadaardige hypertensie).
• Een beet of steek van een giftig dier, zoals een slang.
• Slaapgebrek.
• Medicijnen nemen, zoals pijnstillers en bepaalde antidepressiva, of therapie om te stoppen met roken.
• Toxemie of pre-eclampsie tijdens de zwangerschap.
• Fenylketonurie, wat bij baby's epileptische aanvallen kan veroorzaken.
• Hoofdtrauma dat een bloedend gebied in de hersenen veroorzaakt.
• Herseninfecties, zoals meningitis en encefalitis.
• Hersenletsel dat optreedt bij baby's tijdens de bevalling.
• Hersenproblemen die vóór de geboorte optreden (aangeboren hersenafwijkingen).
• Hersentumor.
• Beroerte.

Bovendien, zoals gerapporteerd door MedlinePlus Medical Encyclopedia, is de oorzaak van deze verstoring van elektrische activiteit soms onbekend. Deze aandoening, ook bekend als idiopathische aanvallen, komt meestal voor bij kinderen en jonge volwassenen. Er wordt vermoed dat de familiegeschiedenis van epilepsie of epileptische aanvallen een bijdragende factor is.

Hoe aanvallen te behandelen

Niet alle patiënten met een aanval hebben behandeling nodig. Volgens de Mayo Clinic besluiten artsen meestal om met de behandeling te beginnen als u deze aandoening meer dan eens heeft gehad. De gegeven behandeling hangt af van de oorzaak die is opgetreden.

Als u een aanval krijgt als gevolg van hoge koorts, zal de behandeling zich richten op het verminderen van de koorts. Medicijnen kunnen ook worden gegeven om verdere aanvallen te voorkomen, vooral als u op een gegeven moment risico loopt op de aandoening. Wat betreft epilepsie, hebben patiënten over het algemeen medicatie nodig om aanvallen te beheersen vanwege het risico deze aandoening herhaaldelijk te ervaren.

In het algemeen zijn hier echter enkele vormen van behandeling die artsen kunnen geven om deze stoornis van elektrische activiteit te behandelen:

Toediening van medicijnen

Medicatie tegen epilepsie is de belangrijkste manier om deze aandoening te behandelen. Enkele van de gebruikelijke geneesmiddelen tegen epilepsie die door artsen worden gegeven, namelijk lorazepam, pregabaline, gabapentine, diazepam en andere. Afhankelijk van uw toestand kunnen er ook andere geneesmiddelen worden gegeven.

Chirurgische en therapeutische procedures

Als medicijnen tegen epilepsie niet effectief werken, moet u mogelijk andere behandelingen ondergaan, afhankelijk van de oorzaak van uw aandoening. De volgende zijn behandelingsvormen die kunnen worden gegeven:

• Operatie​Bij deze procedure verwijdert de arts het gebied van de hersenen dat aanvallen veroorzaakt. Dit type behandeling wordt meestal uitgevoerd bij patiënten met deze aandoening, die altijd wordt veroorzaakt door een hersenaandoening in hetzelfde gebied.
• Stimulatie van de nervus vagus​Bij deze procedure wordt een apparaat onder de huid van de borst geïmplanteerd om de nervus vagus in de nek te stimuleren, die signalen naar de hersenen stuurt om aanvallen te voorkomen.
• Responsieve neurostimulatie​Bij deze procedure wordt een apparaat op het oppervlak van de hersenen of in hersenweefsel geïmplanteerd om elektrische storingsactiviteit te detecteren en elektrische stimulatie te geven aan het gedetecteerde deel van de hersenen om de storing te stoppen.
• Diepe hersenstimulatie (DBS)​Bij deze procedure worden elektroden in bepaalde delen van de hersenen geplaatst om elektrische impulsen te produceren die abnormale hersenactiviteit reguleren.
• Dieettherapie​Het hebben van een dieet met veel vet en weinig koolhydraten, ook wel bekend als het keto-dieet, kan de kans verkleinen dat deze aandoening terugkeert.

Veranderingen in levensstijl

Naast de bovengenoemde remedies, moet u ook een gezonde levensstijl aannemen om toekomstige aanvallen te voorkomen. Een gezonde levensstijl die geïmplementeerd moet worden, zoals voldoende rust en het vermijden van stress en alcoholgebruik. Vermijd ook andere mogelijke triggers, zoals knipperende lichten (incl flash van de telefooncamera bij het maken van selfies of selfie) of stop met het gebruik van epileptische medicatie.

De eerste behandeling voor patiënten met epileptische aanvallen

De meeste aanvallen stoppen vanzelf voor een paar seconden of minuten. Tijdens deze toestand kan een persoon echter gewond raken of gewond raken. Daarom is het belangrijk dat u iemand met deze aandoening beschermt om te voorkomen dat hij of zij gewond raakt. Hieronder volgen stappen om deze patiënten te beschermen:

1. Leg de persoon op een veilige plaats neer om te voorkomen dat hij valt.
2. Verwijder alle meubels of scherpe voorwerpen eromheen die de patiënt kunnen raken.
3. Geef hem een ​​kussen of iets zachts en plats op zijn hoofd.
4. Maak strakke patiëntenkleding los, vooral rond de nek.
5. Kantel het lichaam van de persoon en hoofd opzij. Als braken optreedt, kan deze positie voorkomen dat braaksel in de longen komt.
6. Blijf bij de persoon totdat hij herstelt of totdat professionele medische hulp arriveert.
7. Wanneer het schokken of schudden stopt, plaatst u de deelnemer in een herstelpositie.

Naast het nemen van bovenstaande stappen zijn er nog een aantal andere zaken waar u op moet letten als u te maken heeft met iemand die epileptische aanvallen heeft, namelijk:

• Houd de schokkerige bewegingen van de patiënt niet tegen.
• Stop niets in de mond van het slachtoffer of tussen de tanden van het slachtoffer tijdens de aanval, ook niet met uw vingers.
• Probeer de lijder niet op de tong te houden.
• Verplaats de persoon niet tenzij deze zich op een onveilige plaats bevindt of als er iets gevaarlijk voor hem is.
• Schud het lichaam van het slachtoffer niet om hem weer bij te brengen.
• Voer geen reanimatie of beademing uit, tenzij de schok is gestopt en de persoon niet ademt of geen pols heeft.
• Voer of drink niet totdat de schok volledig is gestopt.

Wat zijn de tekenen dat er op een aanval moet worden gelet?

De tekenen en symptomen van een aanval kunnen van persoon tot persoon verschillen. Enkele van de symptomen die vaak optreden bij deze aandoening zijn:

• Tijdelijke verwarring.
• Inactieve of lege blik.
• Cognitieve of emotionele symptomen, zoals angst, onrust, plotselinge woede of déja vu.
• Ongecontroleerde, schokkerige bewegingen van de armen en benen.
• Het hele lichaam beefde.
• Verlies van bewustzijn of alertheid.
• Plots viel ik.
• Speeksel of schuim uit de mond.
• De beweging van het oog of de oogbol wordt naar boven gedraaid.
• Tanden gebald en gebald tot vuisten.

Bovendien kan een persoon andere symptomen ervaren, zoals angst, angst, misselijkheid, duizeligheid of visuele symptomen (zoals vlekken, golvende lijnen of lichtflitsen in het oog) voordat de aanval optreedt.

Niet alle patiënten met aanvallen zullen echter alle bovenstaande tekenen en symptomen ervaren. In feite kan deze toestand onopgemerkt blijven en moeilijk te detecteren zijn als een persoon slechts milde symptomen ervaart, zoals tijdelijke verwarring of verdoofdheid.

Er zijn echter enkele symptomen en aandoeningen van aanvallen waarop moet worden gelet en waarvoor medische noodhulp nodig is. De volgende zijn de voorwaarden:

• Aanvallen hebben die langer dan vijf minuten duren.
• Dit is de eerste keer dat u deze aandoening ervaart.
• Niet ademen, het bewustzijn verliezen of abnormaal gedrag vertonen nadat het schokken of trillen is gestopt.
• Het tweede symptoom treedt snel op.
• Hoge koorts hebben.
• Je hebt jezelf bezeerd door de aandoening.
• Is zwanger.
• Heb een voorgeschiedenis van diabetes.
• Epileptische aanvallen in het water.
• Andere symptomen of aandoeningen hebben die niet vaak voorkomen en verschillen van die van andere patiënten.

Op basis van deze symptomen en aandoeningen zal de arts een diagnose stellen om de oorzaak en de juiste behandeling te garanderen. Bij het stellen van een diagnose zal de arts uw medische geschiedenis vragen en verschillende screeningtests uitvoeren, zoals een neurologisch onderzoek, bloedtest, urinetest, lumbaalpunctie-test, elektro-encefalografie (EEG), CT-scan, MRI, PET-scan of s. ingle-foton-emissie gecomputeriseerde tomografie (SPECT).

Afhankelijk van de toestand van elke patiënt kunnen verschillende andere tests worden uitgevoerd. Overleg met uw arts over onderzoekstests die geschikt zijn voor uw aandoening.